Historia: Budynek Politechniki Wrocławskiej powstał w wyniku podjętej
w 1902 r. decyzji cesarza Wilhelma II o założeniu wyższej szkoły technicznej
we Wrocławiu. Jej lokalizację ustalono w północno-wschodniej części miasta, na
prawym brzegu Odry, gdzie rozgałęzia się ramię Starej Odry. Lokalizacja nowej
uczelni nie była przypadkowa. Od roku 1887 budowano w tej części miasta
olbrzymi kompleks klinik Uniwersytetu Wrocławskiego. Sąsiedztwo młodej Wyższej
Szkoły Technicznej ze starą Alma Mater miało sprzyjać ścisłym kontaktom obu
uczelni. Zakładano bowiem, że do czasu wykształcenia własnych wykładowców
Wyższa Szkoła Techniczna będzie korzystać z kadry profesorskiej Uniwersytetu.
W 1905 r. przyjęto ostatecznie do realizacji projekt
berlińskiego architekta Georga Thüra. W projekcie tym instytuty uczelni i
budynek główny były usytuowane równolegle do dzisiejszej ulicy M. Smoluchowskiego,
w luźnej zabudowie gwarantującej założenia ogrodowe oraz możliwość przyszłej
rozbudowy obiektów. W trakcie prac budowlanych projekt Wyższej Szkoły
Technicznej uległ jeszcze parokrotnie modyfikacjom. Prace trwały zasadniczo do
roku 1910, gdy uczelnia rozpoczęła działalność, jednak Instytuty Hutnictwa i
Elektrotechniki praktycznie ukończono w 1911 roku. Koszt całości budowy wraz z
wyposażeniem wnętrz i urządzeniami technicznymi oraz terenowymi wyniósł 5 milionów
800 tys. marek. Kompleks Wyższej Szkoły Technicznej składał się z pięciu
budynków instytutów i północnego skrzydła budynku głównego, który miał w
przyszłości uzyskać swoją najbardziej reprezentacyjną, trójskrzydłową część z
fasadą południową od strony Odry. Wyższa Szkoła Techniczna została zbudowana
w stylu neorenesansu niemiecko-niderlandzkiego, osadzonego w tradycji
architektury śląskiej.Z czasu
rozbudowy uczelni, z 1927 r. pochodzą
głowy wybitnych techników wmurowane nad
wejściem do gmachu głównego. Tak uczczono twórców zasłużonych
dla rozwoju techniki na Śląsku, których dzieła
w znaczący sposób przesądziły o rozwoju gospodarczym
Śląska, jego industrializacji,
pozycji w Europie, krajobrazie
kulturowym i poziomie cywilizacyjnym
regionu. Ponad wejściem, od lewej ku
prawej ujrzymy głowy Christiana Otto
Ferdinanda
Heberleina
(1863-1925), Karla Heinrich Adolfa
Ledebura
(1837-1906), Ernsta Wernera von Siemensa
(1816-1892), Otto Adolfa Ludwiga Intze (1843-1904), Friedricha
Wilhelma von Redena (1752-1815), Georga
Friedricha Bernharda Riemanna
(1826-1866), Johanna Jusiusa
von Liebiga
(1803-1873), Hermanna Ludwiga
Ferdinanda
von Helmholtza (1821-1894) i Aloisa Riedlera
(1850-1936). Będąc przy Politechnice warto zajrzeć
do Muzeum Uczelni, pomieszczonym w zabytkowej
klatce schodowej jednego z najstarszych
budynków, z wejściem od Bramy Cesarskiej
przy ul. C.K. Norwida. |