Historia: Budynek Politechniki Wrocławskiej powstał w wyniku podjętej w 1902 r. decyzji cesarza Wilhelma II o założeniu wyższej szkoły technicznej we Wrocławiu. Jej lokalizację ustalono w północno-wschodniej części miasta, na prawym brzegu Odry, gdzie rozgałęzia się ramię Starej Odry. Lokalizacja nowej uczelni nie była przypadkowa. Od roku 1887 budowano w tej części miasta olbrzymi kompleks klinik Uniwersytetu Wrocławskiego. Sąsiedztwo młodej Wyższej Szkoły Technicznej ze starą Alma Mater miało sprzyjać ścisłym kontaktom obu uczelni. Zakładano bowiem, że do czasu wykształcenia własnych wykładowców Wyższa Szkoła Techniczna będzie korzystać z kadry profesorskiej Uniwersytetu.

W 1905 r. przyjęto ostatecznie do realizacji projekt berlińskiego architekta Georga Thüra. W projekcie tym instytuty uczelni i budynek główny były usytuowane równolegle do dzisiejszej ulicy M. Smoluchowskiego, w luźnej zabudowie gwarantującej założenia ogrodowe oraz możliwość przyszłej rozbudowy obiektów. W trakcie prac budowlanych projekt Wyższej Szkoły Technicznej uległ jeszcze parokrotnie modyfikacjom. Prace trwały zasadniczo do roku 1910, gdy uczelnia rozpoczęła działalność, jednak Instytuty Hutnictwa i Elektrotechniki praktycznie ukończono w 1911 roku. Koszt całości budowy wraz z wyposażeniem wnętrz i urządzeniami technicznymi oraz terenowymi wyniósł 5 milionów 800 tys. marek. Kompleks Wyższej Szkoły Technicznej składał się z pięciu budynków instytutów i północnego skrzydła budynku głównego, który miał w przyszłości uzyskać swoją najbardziej reprezentacyjną, trójskrzydłową część z fasadą południową od strony Odry. Wyższa Szkoła Techniczna została zbudowana w stylu neorenesansu niemiecko-niderlandzkiego, osadzonego w tradycji architektury śląskiej.Z czasu rozbudowy uczelni, z 1927 r. pochodzą głowy wybitnych techników wmurowane nad wejściem do gmachu głównego. Tak uczczono twórców zasłużonych dla rozwoju techniki na Śląsku, których dzieła w znaczący sposób przesądziły o rozwoju gospodarczym Śląska, jego industrializacji, pozycji w Europie, krajobrazie kulturowym i poziomie cywilizacyjnym regionu. Ponad wejściem, od lewej ku prawej ujrzymy głowy Christiana Otto Ferdinanda Heberleina (1863-1925), Karla Heinrich Adolfa Ledebura (1837-1906), Ernsta Wernera von Siemensa (1816-1892), Otto Adolfa Ludwiga Intze (1843-1904), Friedricha Wilhelma von Redena (1752-1815), Georga Friedricha Bernharda Riemanna (1826-1866), Johanna Jusiusa von Liebiga (1803-1873), Hermanna Ludwiga Ferdinanda von Helmholtza (1821-1894) i Aloisa Riedlera (1850-1936).

Będąc przy Politechnice warto zajrzeć do Muzeum Uczelni, pomieszczonym w zabytkowej klatce schodowej jednego z najstarszych budynków, z wejściem od Bramy Cesarskiej przy ul. C.K. Norwida.